Waar heb je last van?
Je denkt vaak aan nare dingen waaraan je niet wilt denken. Of je doet dingen die je niet wilt doen. Je hebt bijvoorbeeld gedachten over ongelukken, die jezelf of een familielid zouden kunnen overkomen. Of je hebt gedachten over rampen die door jouw toedoen of nalatigheid kunnen gebeuren. Of je denkt voortdurend dat je besmet raakt met vuil of ziektekiemen. Of dat je verschrikkelijke dingen gaat doen, seksueel of agressief gekleurd.

Dwanghandelingen kunnen uiterlijk zichtbare handelingen zijn: wassen, controleren, opruimen, ordenen. Het kunnen ook gedachten zijn: tellen, goede dingen moeten denken en woorden in gedachten moeten herhalen. Het uitvoeren van de dwanghandeling geeft je kortdurend opluchting, maar daarna komt de onrust opnieuw. Vaak heb je wel een zeker besef dat het opnieuw uitvoeren van de dwanghandelingen niet veel zin heeft. De onrust is echter te sterk.

Innerlijk verzet tegen de dwanggedachten en dwanghandelingen blijft zonder resultaat. Dit kan er toe leiden, dat je dwanggedachten en dwanghandelingen vele uren per dag in beslag nemen en erg kwellend zijn. We noemen het dan een obsessieve-compulsieve stoornis.

Waaruit bestaat een behandeling?
Bij dwanghandelingen en dwanggedachten die per dag veel tijd in beslag nemen, is het zinvol tijdig professionele hulp te zoeken. Laat de klachten niet jaren bestaan. Met behandeling is het vaak mogelijk de klachten te verhelpen of aanzienlijk te verminderen. Professionele hulpverleners zoeken uit welke factoren een rol spelen bij het ontstaan van de problemen. Hoe ernstig zijn de klachten en of er nog bijkomende problemen zijn. Veel dwangklachten worden voor de omgeving verborgen gehouden, ook voor de ouders. Over het algemeen kan volstaan worden met gesprekken over de dwangklachten met de ouders en het kind. Zelden is bloedonderzoek of ander lichamelijk onderzoek nodig.

Een behandeling bestaat in eerste instantie uit uitleg over de problemen en voorlichting over de beste omgang met dwanggedachten en dwanghandelingen. Dit laatste kan meer uitgewerkt worden in een gedragstherapie. Daarnaast wordt besproken in hoeverre medicijnen nodig zijn. Zoals gezegd is het vaak mogelijk de klachten te verhelpen of aanzienlijk te verminderen. Maar de behandeling verloopt niet altijd eenvoudig en snel. Dwang kan een hardnekkige aandoening zijn.

Bron: Accare, landelijk kenniscentrum kinder- en jeugdpsychiatrie

Er kan sprake zijn van bijvoorbeeld seksueel geweld, verslavingsproblematiek en mishandeling. Ook kan de individuele ontwikkeling van een kind door andere (persoonlijke) oorzaken stilstaan. De relaties tussen de gezinsleden kunnen zo ernstig verstoord raken en escaleren dat het gezin soms dreigt uiteen te vallen. Normaal opgroeien in een dergelijk gezin is voor een kind haast onmogelijk. Zeker als er bij het kind zelf ook sprake is van een psychiatrische stoornis. Deze combinatie maakt het voor een dergelijk gezin haast onmogelijk om op eigen kracht uit de problemen te komen.

Waar heb je last van?
Ouders kunnen te beschermend zijn waardoor je in je ontwikkeling wordt afgeremd. Ouders kunnen bang voor jou worden en elke nieuwe stap in je leven heel moeilijk vinden. Ouders kunnen je ook teveel aan je lot overlaten. Je bent dan teveel op jezelf aangewezen. Je wordt brutaal of je ziet er niet goed verzorgd uit. Dan is het lastiger om erbij te horen in de klas of in de vriendengroep. Ook kan het zijn dat je ouders zelf ernstige problemen hebben. Ze zijn in de war of ze maken zo verschrikkelijk ruzie met elkaar dat thuis geen veilig plekje meer is. Of je ouders zijn zo boos op je dat ze je vaak straffen en bijvoorbeeld gaan slaan. We spreken van kindermishandeling als kinderen lichamelijk, geestelijk of seksueel ernstige schade ondervinden.

Hoe vaak komt het voor?
Hoeveel gezinnen dit soort problemen hebben, is niet bekend. Men loopt er niet mee te koop.

Wat lijkt erop maar is het niet?
In alle gezinnen komt tegenslag voor. Soms gaan ouders scheiden. Soms gebeurt er iets heel naars in een familie waardoor iedereen ontregeld raakt. Maar gezonde gezinnen hebben veerkracht en praten veel over de problemen. Daardoor gaat het na een moeilijke periode meestal vanzelf weer goed.

Wanneer hebben jij en je ouders hulp nodig?
Als je niet meer regelmatig naar school gaat omdat je niet durft of omdat je geen zin hebt, is er iets aan de hand is. Jouw leerkracht heeft geleerd om extra veel aandacht te geven aan kinderen met wie het niet goed gaat op school. Hij of zij zal je vast vragen waar je mee zit. Probeer dan zo eerlijk mogelijk te zijn. Als je je thuis, dag in dag uit, erg ongelukkig voelt, omdat er geen aandacht voor je is of omdat je wordt geslagen of misbruikt, is dringend hulp nodig.

Wat is er aan te doen?

Wat kun je er zelf doen?
Veel kinderen zijn bang om anderen te vertellen over de nare dingen die thuis gebeuren. Ze denken dat ze hun ouders verraden en geheimen verklappen. Dat is niet zo. Bedenk altijd dat het om jou gaat en om jouw toekomst. Als je ouders niet goed voor jou kunnen zorgen, is het belangrijk dat anderen jou die zorg geven. Of ze leren je ouders hoe ze beter voor jou kunnen zorgen. Vaak fantaseren kinderen dat zij de schuld zijn van alle problemen thuis. Dat maakt het heel moeilijk om anderen in vertrouwen te nemen over de zorgen die je hebt. Bedenk dat ouders de taak hebben om altijd goed voor hun kinderen te zorgen en niet andersom. Jij kunt misschien juist goed voor je ouders zorgen door hulp in te roepen. Bel de kindertelefoon. Stap op een leerkracht af. Of zoek contact met iemand uit je eigen omgeving die je aardig vindt en die je vertrouwt. Als je bang bent dat je ouders je fors zullen straffen als je iemand in vertrouwen neemt, kun je vooraf geheimhouding vragen. De volwassene zal er dan alles aan doen om je te beschermen. Hij of zij zal voorzichtig omgaan met de informatie die je geeft en jou betrekken bij elke stap die volgt.

Wat kunnen ouders doen?
Ouders die teveel beslag leggen op hun kind, het verwaarlozen of het mishandelen, hebben daar een reden voor. Vaak is het leven van vader en moeder ook niet gemakkelijk verlopen. Als u naar de huisarts gaat, helpt u niet alleen uw kind maar ook uzelf. De huisarts kent instanties die gewend zijn om gezinnen met ernstige problemen te steunen. Goede hulpverleners veroordelen niet. Zij maken met uw gezin plannen om de problemen aan te pakken. Ook zullen ze ervoor zorgen dat zowel u als uw kinderen passende hulp krijgen.

Waaruit bestaat een behandeling?
Elk gezin is anders. Een goede hulpverlener zal eerst heel goed luisteren en proberen te begrijpen wat er aan de hand is. Pas daarna kan hij samen met het gezin een plan maken. Soms helpt gezinstherapie. Soms helpt het als een gezinswerker bij het gezin thuis komt en ze te leren hoe ze beter met elkaar om kunnen gaan. Soms heeft het kind even extra veel aandacht nodig en helpt individuele therapie of naschoolse opvang. Heel, heel zelden gaat een kind (tijdelijk) elders wonen. Bijvoorbeeld in een pleeggezin of in een leefgroep van de jeugdzorg of van de kinderpsychiatrie.

Bron: Accare, landelijk kenniscentrum kinder- en jeugdpsychiatrie

Je houdt je vaak afzijdig. Of je zoekt juist te veel contact, maar het blijft eenrichtingsverkeer. Daarnaast is er sprake van een stoornis in je communicatie en/of je taalgebruik. Je spreekt niet of nauwelijks. Of je praat wel, maar op een eigenaardige manier. Bijvoorbeeld met een typisch stemgeluid, bijzondere woordkeus of veel herhalingen. Als je ASS hebt, word je slechts geboeid door een of twee voorwerpen, activiteiten of gedachten. Je blijft hieraan kleven en je vervalt in herhaling.

Hoe vaak komt het voor?
Autisme spectrum stoornis komt voor bij bij ongeveer 1 per 100 mensen.

Wat lijkt wel er op maar is het niet?
Verlegen kinderen of voorzichtige kinderen hebben nog geen ASS. Als je geremd bent of de neiging hebt veel op jezelf te zijn, maar je hebt er in het dagelijks leven geen grote problemen mee, dan heb je geen ASS. Kinderen die erg verwaarloosd zijn, lijken in hun gedrag soms op kinderen met ASS. Maar bij hen is de oorzaak van dat gedrag anders.

Wat is de oorzaak?
Er is nog geen duidelijke oorzaak voor ASS gevonden. Waarschijnlijk speelt erfelijkheid een belangrijke rol. Ook problemen tijdens de zwangerschap of rondom de geboorte worden in verband gebracht met ASS, evenals bepaalde stofwisselingsziekten.

Wat is er aan te doen?

Wat kunnen ouders doen?
ASS is (nog) niet te genezen. Als kinderen jong zijn, kan het zinvol zijn de ontwikkeling extra te stimuleren. Prikkeling op deelgebieden als contact maken met andere mensen, taal/spraak en motoriek. Bijvoorbeeld met logopedie of fysiotherapie. Ook kunnen ze sociale vaardigheidstraining krijgen. Het helpt helaas niet altijd. Het is belangrijk dat u en anderen in de omgeving van uw kind rekening houden met de sociale handicap. Daarvoor is het nodig dat u zich zo goed mogelijk informeert over ASS. Via ouderverenigingen is veel nuttig materiaal te krijgen.

Kinderen met ASS worden makkelijk overspoeld door alle prikkels die de hele dag op hen afkomen. Vooral sociale situaties zijn snel verwarrend. Het is daarom in de eerste plaats belangrijk hen te helpen met het meer ‘behapbaar’ maken van deze continue informatiestroom. Dit kan door:

• het aantal prikkels te verminderen;
• veel structuur aan te brengen, bijvoorbeeld door
  van tevoren kleren klaar te leggen;
• regelmaat aan te houden: vaste tijden voor vaste activiteiten;
• ingewikkelde taken te verdelen in kleinere,
  meer overzichtelijke taken;
• duidelijk te zijn, voorspelbaar te zijn, consequent te zijn
  en regels vaker te herhalen.

Waaruit bestaat een behandeling?
ASS zijn ernstige stoornissen die waarschijnlijk al vanaf de geboorte aanwezig zijn. Een behandeling zoals gesprekken of trainingen gericht op genezing bestaat niet. Met een speciale begeleiding wordt het leven met autisme of ASS wel iets makkelijker.

Er bestaan ook geen medicijnen die de sociale en communicatieve problemen laten verdwijnen. Wel kunnen medicijnen helpen als er veel bijkomende problemen zijn zoals hyperactiviteit, agressiviteit, woede-uitbarstingen of chaotisch en ongericht gedrag. Medicijnen kunnen in die gevallen de hanteerbaarheid, de toegankelijkheid en de leerbaarheid vergroten.

U kunt bij hulpverlenende instanties begeleiding krijgen van een opvoedingsdeskundige. Gezamenlijk zoekt u dan naar een geschikte aanpak van uw kind, rekening houdend met de handicap. U leert niet alleen om te gaan met de sociale problemen, maar ook met de vaak bijkomende problemen als agressie, niet luisteren, chaotisch gedrag en automutileren (zelfverwonden). Dikwijls wordt gewerkt met opvoedingsprincipes als belonen en straffen. Er is geen standaardbehandeling. Per patiënt moet bekeken worden wat de sterke en zwakke kanten zijn en welke behandeling het best past.

Bron: Accare, landelijk kenniscentrum kinder- en jeugdpsychiatrie

Waar heb je last van?
Je voelt je niet alleen somber, depressief en neerslachtig, maar je hebt ook nauwelijks belangstelling voor dingen en mensen. Je beleeft nergens plezier aan. Daarbij komt dat je je vaak hulpeloos en hopeloos voelt. Je hebt het idee dat je aan jouw toestand niets kunt veranderen en dat er nooit een einde aan kan komen. Je kunt moeilijk beslissingen nemen. Je voelt je waardeloos. Je hebt het geloof in jezelf en anderen verloren. Daarnaast zijn er vaak slaapproblemen, gevoelens van moeheid en verlies van eetlust. Een verstoorde tijdsbeleving laat de klok slechts kruipen. Veelal zijn
’s ochtends de klachten het sterkst.

Hoe vaak komt het voor?
Bij volwassenen is depressie één van de belangrijkste geestelijke gezondheidsproblemen in de wereld. Volgens de meeste internationale studies hebben volwassenen 10 tot 17% kans om een depressie te ontwikkelen. Ook kinderen (zuigelingen, peuters, kleuters en kinderen op de basisschool) kunnen een depressie hebben. Bij 1% van de kinderen zien we een depressieve stoornis. Bij jongeren schat men dat 4% een depressie heeft. Meisjes hebben iets vaker depressies dan jongens.

Hoe wordt depressie vastgesteld?
Bij kinderen blijkt het herkennen van een depressie nog moeilijker dan bij volwassenen. Kinderen vertonen vaak gedrag dat helemaal niet aan een depressie doet denken. Zij gedragen zich bijvoorbeeld heel agressief, opstandig en vijandig. Of ze reageren heel impulsief en rusteloos. Ze zijn voortdurend in beweging, overbeweeglijk. Een depressie bij kinderen komt dus vaak niet overeen met het beeld dat we hebben van depressie: bedroefd, neerslachtig en somber. De depressie van een jongere kan lijken op die van een volwassene. Zeer dikwijls stelt men echter vast dat de depressie zich openbaart via totaal verschillende symptomen of gedragingen bijvoorbeeld door vandalisme. Dit maakt het stellen van een diagnose moeilijk. Dit verschijnsel is typisch voor de depressie tijdens de leeftijdsfase van +/- 16–20 jaar.

Wat lijkt erop maar is het niet?
Een paar dagen ergens van balen is nog geen depressie. Soms ben je verdrietig omdat er iets heel ergs gebeurd is zoals het overlijden van iemand. Of je hebt iets ergs meegemaakt zoals een beroving. Deze gevoelens lijken op een depressie maar ze duren korter en de oorzaak is duidelijk. Jongeren in de pubertijd hebben dagen met depressieve buien maar deze buien duren kort. Er zijn ook veel dagen bij pubers waar er niets aan de hand is. Dat hoort bij de puberteit en is nog geen depressie.

Wat is er aan te doen?

Wat kun je er zelf aan doen?
Je bent vaak niet gemotiveerd om zelf iets te doen. Je bent geneigd om je terug te trekken. Daarmee kom je vaak verder in de put. Het hebben van een vast dagritme met vaste tijden kan je soms helpen. Aan sport doen geeft volgens sommigen goede resultaten. De dag vullen met iets nuttigs zoals werk of vrijwilligerswerk kan je helpen bij mildere depressies.

Wat kunnen ouders doen?
Wanneer u merkt dat een kind een aantal symptomen begint te vertonen die op een depressie kunnen wijzen (depressieve of prikkelbare stemming, verlies van interesse of plezier en slaapproblemen ) bezoek dan uw huisarts. Die kan nagaan of het inderdaad om een depressie gaat en kan eventueel doorverwijzen naar een kinderpsychiater. De symptomen die u bij uw kind opmerkt, kunnen immers ook met andere problemen te maken hebben. Bijvoorbeeld met een angst- of gedragsstoornis, een (gewoon) opvoedingsprobleem of met een voorbijgaand leeftijdsgebonden probleem.

Het is zeker aan te raden zo snel mogelijk een hulpverlener te raadplegen als uw kind geregeld praat over dood en doodgaan. Op dit ogenblik is zelfmoord de tweede doodsoorzaak bij jongeren tussen 15 en 25 jaar. Zo’n 20 à 30% van de jongeren denkt aan zelfmoord of heeft er aan gedacht en 8% zegt al een zelfmoordpoging te hebben gedaan. Jongeren in de leeftijd van + 16 tot 20 jaar ondernemen twee keer zoveel zelfmoordpogingen als volwassenen.

Waaruit bestaat een behandeling?
Afhankelijk van de aard en de ernst van de depressie kan een behandelaar vaststellen wat er nodig is: een cognitief gedragstherapeutische behandeling, eventueel in combinatie met medicijnen. Een behandeling kan zowel poliklinisch als klinisch, in deeltijd of in dagbehandeling. Hechte samenwerking met ouders en leerkrachten is belangrijk.

Bron: Accare, landelijk kenniscentrum kinder- en jeugdpsychiatrie

Waar heb je last van?
Naast niet of nauwelijks willen eten, kun je verschijnselen hebben als: eten weer uitbraken, extreem veel lichaamsbeweging of andere pogingen om lichaamsgewicht kwijt te raken. Als je eraan lijdt, meen je meestal dat het nog wel meevalt. Je wilt er ongestoord mee doorgaan. Wanneer ouders, vriendinnen of de huisarts ontdekken waar je mee bezig bent, worden ze erg ongerust. Terecht. Als je lijdt aan een eetstoornis lukt het je vaak niet meer om je lijngedrag nog zelf te stoppen. De kans bestaat dat je tenslotte vanwege uitputting en uithongeringverschijnselen in het ziekenhuis moet worden opgenomen.

Er zijn twee soort eetstoornissen

Anorexia nervosa
De naam anorexia nervosa (verkort tot anorexia) betekent letterlijk ‘gebrek aan eetlust door nerveuze oorzaken’. Deze naam is eigenlijk misleidend. De patiënten die hieraan lijden, hebben geen gebrek aan eetlust hebben, maar proberen juist doelbewust hun eetlust en hongergevoel te onderdrukken. Anorexia zou eigenlijk beter ‘magerzucht’ of ‘lijnziekte’ genoemd kunnen worden. De patiënten hebben namelijk een onweerstaanbare drang om af te vallen. Ze zijn er als het ware aan verslaafd en gaan ermee door, zelfs als zij al sterk zijn vermagerd.

Boulimia nervosa
Boulimia nervosa (verkort tot boulimia) betekent letterlijk ‘eetlust als een os door nerveuze oorzaken’. Ook deze naam klopt niet helemaal. Er is namelijk sprake van eetbuien die worden afgewisseld met perioden van (bijzonder) matig eten. Bovendien hoeft het niet zo te zijn dat patiënten met boulimia een grote eetlust hebben voordat ze een eetbui krijgen. Het gaat om het eten, niet om het stillen van honger. De drang om te eten lijkt op een verslaving. Boulimia wordt dan ook wel eetverslaving genoemd.

Tijdens een eetbui worden grote hoeveelheden eten naar binnen gewerkt. De patiënten hebben het gevoel dat zij de controle over hun eetgedrag kwijt zijn. Zij kunnen niet meer stoppen met eten. Het voedsel is dikwijls calorierijk en wordt vaak zonder proeven doorgeslikt. Meestal is het voedsel dat de patiënten zich buiten de eetbuien om niet toestaan.

Men denkt vaak dat eetstoornissen komen door onze slankheidscultuur. Dat is echter niet de hoofdoorzaak. Een eetstoornis ontstaat door een samenloop van omstandigheden. Sommige kinderen of jongeren zijn er vatbaarder voor dan anderen. Zij hebben de gave om zich heel extreem op iets te kunnen richten. Of ze zijn gemiddeld wat angstiger dan anderen. Gecombineerd met nare ervaringen (zoals gepest worden, gezinsproblemen) kan dit er toe leiden dat ze het lijnen gaan zien als een uitweg voor hun gevoel van onzekerheid. Ze ervaren door het slagen van de lijnpogingen een vermeend gevoel van controle over hun leven. De controle die ze feitelijk juist zo missen.

Hoe vaak komt het voor?
Eetstoornissen zoals Anorexia en Boulimia komen voornamelijk voor bij vrouwen; ongeveer 5% van de patiënten is man. Anorexia komt voor bij 1,4 op de 1000 vrouwen. De schattingen voor boulimia zijn aanmerkelijk hoger: 4,5% van de vrouwen en 1,5% van de mannen zou hieraan lijden. Eetstoornissen ontstaan soms al voor het tiende levensjaar. De piek van anorexia nervosa is rond de veertien jaar, die van boulimia rond de zestien jaar. Ook op latere leeftijd kun je nog een eetstoornis krijgen. Zonder behandeling zou 10% van deze patiënten uiteindelijk overlijden. Behandeling helpt gelukkig: 70 tot 80% van de eetstoornispatiënten herstelt uiteindelijk volledig. Soms na een lang behandeltraject met veel ups en downs.

Wat lijkt erop maar is het niet?
Heel veel jonge mensen, vooral jonge meisjes, letten erg op hun uiterlijk. Ze zijn daarmee lang niet altijd tevreden. Daarom volgen ze soms tijdelijk een dieet of doen ze aan sport en beweging. Zolang je dit onder controle hebt, is er geen sprake van een eetstoornis. Dat wil zeggen het lijnen en sporten beheerst niet je hele dag. Je doet het niet in het geheim en je gewicht schommelt niet meer dan een paar kilogram.

Wat is er aan te doen?

Wat kun je zelf doen?
Durf te gaan praten met je ouders of huisarts.
Probeer je niet schuldig te voelen omdat je je omgeving al enige tijd misleid hebt. Je deed het immers omdat je bang was.

Wat kunnen ouders doen?
Let op wanneer uw kind maaltijden gaat overslaan met smoesjes, extreem beweeglijk is, urenlang huiswerk maakt, somber wordt of er slecht gaat uitzien. Ook wanneer u nooit eerder iets van problemen hebt gemerkt. Aarzel dan niet om een ernstig gesprek met haar te hebben. Ga desnoods samen naar de huisarts, ook als ze ontkent of tegenstribbelt.

Waaruit bestaat een behandeling?
Meestal is degene met een eetstoornis niet gemotiveerd voor een behandeling. Dat betekent dat het eerste doel van een behandeling is dat men haar ervan probeert te doordringen dat ze op de verkeerde weg is. Vervolgens moet ze hulp krijgen bij het stapsgewijs weer aanleren van normaal eetgedrag en het toewerken naar een gezond lichaamsgewicht. Dat gebeurt door voorlichting, gezinstherapie, groepstherapie of individuele therapie. Pas na enig lichamelijk herstel kan meer aandacht worden gegeven aan de achterliggende problemen. Bij ernstige ondervoeding helpen medicijnen meestal nauwelijks of niet. Het beste medicijn is voeding!

Bron: Accare, landelijk kenniscentrum kinder- en jeugdpsychiatrie

Waar heb je last van?
Als je ADHD hebt, kun je van veel verschillende verschijnselen last hebben. Deze verschijnselen hoeven niet allemaal tegelijk voor te komen. Er zijn verschillende kenmerken van ADHD:

Aandachtsproblemen en/of concentratieproblemen Vergeetachtigheid. Moeite met details. Spullen kwijtraken. Snel afgeleid raken. Van alles tegelijk doen. Niet kunnen blijven luisteren. Wat tegen je gezegd wordt, gaat het ene oor in en het andere uit. Moeilijk op een ding kunnen concentreren.

Impulsiviteit
Meteen doen, niet eerst nadenken. Gedachten ‘eruit flappen’. Voordringen zonder er erg in te hebben. Voor je beurt spreken, vaak ook omdat je bang bent te vergeten wat je wilt zeggen.

Hyperactiviteit
Altijd een gevoel van onrust in je lijf. Aandrang om te gaan bewegen. Voortdurend friemelen met de handen of met een voorwerp. Tikken met de voeten. Doorpraten alsof er geen rem is. Gespannen zijn en blijven. Moeilijk tot rust komen. Beweeglijk zijn in de slaap.

Hoe vaak komt het voor?
ADHD komt voor op alle leeftijden, van pasgeboren kinderen tot en met ouderen. ADHD is een stoornis die niet overgaat. Je kunt ermee leren leven of er in de loop van de tijd minder last van krijgen. Uit onderzoek is gebleken dat zeker 3% van alle kinderen ADHD heeft. Dat betekent dat er in bijna elke schoolklas wel één ADHD-er zit! 

Hoe wordt vastgesteld of iemand ADHD heeft?
Als u denkt dat uw kind of uzelf ADHD heeft, overleg dan met uw huisarts over een verwijzing.  Vaststellen of er sprake is van ADHD is niet eenvoudig. Er zijn geen onderzoeken die het 100% duidelijk maken. Er zijn nogal wat ziektes of stoornissen die lijken op ADHD. Ook kan iemand naast ADHD nog andere stoornissen of problemen hebben. Sommige zijn een direct gevolg van ADHD. Sommige staan er los van en van weer andere is nog niet aangetoond of ze verband houden met ADHD. Zo komen bijvoorbeeld dyslexie (woordblindheid) en ADHD regelmatig samen voor.

Wat is er aan te doen?

Wat kun je zelf doen?
Als je ADHD hebt, ben je snel afgeleid en dat is lastig. Hoe kun je dat een beetje voorkomen? Omdat je snel afgeleid bent, kun je er voor zorgen dat er weinig in je omgeving is dat je af kan leiden. Als bijvoorbeeld huiswerk moet maken, kun je het best in een rustige omgeving gaan zitten. We noemen dat een omgeving met weinig prikkels. Geen muziek en geen TV. Zorg ook dat je niet naar buiten kan kijken. Op straat gebeuren er vaak dingen die je af kunnen leiden. Sommige kinderen hebben ook moeite om taken af te maken. Het kan helpen om de taak die je moet doen in kleine stukjes te verdelen en van tevoren een schema maken.

Wat kunnen ouders doen?
Om een kind met ADHD goed op te voeden, is veel begrip en kennis van de problematiek nodig. De opvoeding moet aangepast worden aan het kind. Dit gaat vaak niet vanzelf. U kunt hiervoor bij ons begeleiding krijgen. ADHD kinderen hebben veel baat bij een geordend leven met vaste regels en gewoonten.

Waaruit bestaat een behandeling?
Een behandeling van ADHD bestaat vaak uit gesprekken met jou en/of je ouders in combinatie met medicijnen. Deze medicijnen kunnen de symptomen doen verminderen, maar er is nog geen behandeling waardoor ADHD helemaal verdwijnt. Het meest voorgeschreven geneesmiddel voor ADHD is Methylfenidaat ofwel Ritalin ®. Veel ouders van kinderen met ADHD zijn tevreden over de werking van het medicijn. Naast medicijnen zijn er altijd gesprekken. Deze gesprekken gaan over hoe je het beste om kunt gaan met ADHD. Kinderen met ADHD hebben soms ook moeite met het omgaan met andere kinderen. Groepen kinderen met ADHD krijgen dan een training in het omgaan met andere kinderen, dat heet een sociale vaardigheidstraining. Kinderen vinden dat erg leuk en ze leren beter omgaan met anderen.

Bron: Accare, landelijk kenniscentrum kinder- en jeugdpsychiatrie

De wegwijzer start vanaf de stam waarop de verschillende stoorniscategorieën vermeld staan. Aan de hand van eenvoudige vragen word je via diverse takken naar het probleem geleid dat op jou betrekking zou kunnen hebben. De beslisboom stelt natuurlijk geen echte diagnose maar helpt je op weg als je professionele hulp wilt zoeken.

Download de Psychoposter als PDF

De Psychoposter is samengesteld door Ron van Deth in samenwerking met Walter Vandereycken en is vormgegeven door Joris Snaet.